domingo, 23 de diciembre de 2012

gilipolleces de amigos'


=)

amistades


La verdad es que en amistades he tenido muchísima suerte, hoy va por vosotros! :)
Os quiero.

padres'


Cada caso es diferente, totalmente diferente.

películas


Supongo que la gracia de vivir, muchas veces, es pasar cada momento del dia como si estuvieras en tu propia película con tu historia, su mundo y su final feliz :)

martes, 18 de diciembre de 2012

Bécquer en estado puro


Asomaba a sus ojos una lágrima
y a mi labio una frase de perdón;
habló el orgullo y se enjugó su llanto
y la frase en mis labios expiró.

Yo voy por un camino, ella por otro;
pero al pensar en nuestro mutuo amor,
yo digo aún: «¿Por qué callé aquel día?»
Y ella dirá: «¿Por qué no lloré yo?»

*


Pasaba arrolladora en su hermosura
y el paso le dejé;
ni aun a mirarla me volví, y, no obstante,
algo a mi oído murmuró: «ésa es».

¿Quién unió la tarde a la mañana?
Lo ignoro; sólo sé
que en una breve noche de verano
se unieron los crepúsculos, y... «fue».

*


Los suspiros son aire y van al aire.
Las lágrimas son agua y van al mar.
Dime, mujer: cuando el amor se olvida,
¿sabes tú adónde va?

*


Como en un libro abierto
leo de tus pupilas en el fondo;
¿a qué fingir el labio
risas que se desmienten con los ojos?

¡Llora! No te avergüences
de confesar que me quisiste un poco.
¡Llora! Nadie nos mira.
Ya ves; yo soy un hombre... ¡y también lloro!

*


Llegó la noche y no encontré un asilo; 
¡y tuve sed!... Mis lágrimas bebí; 
¡y tuve hambre! ¡Los hinchados ojos 
cerré para dormir! 

¡Estaba en un desierto! Aunque a mi oído 
de las turbas llegaba el ronco hervir, 
yo era huérfano y pobre... ¡El mundo estaba 
desierto... para mí!

*

¿De dónde vengo?... El más horrible y áspero 
de los senderos busca: 
las huellas de unos pies ensangrentados 
sobre la roca dura; 
los despojos de un alma hecha jirones 
en las zarzas agudas 
te dirán el camino 
que conduce a mi cuna. 

¿Adónde voy? El más sombrío y triste 
de los páramos cruza; 
valle de eternas nieves y de eternas 
melancólicas brumas. 
En donde esté una piedra solitaria 
sin inscripción alguna, 
donde habite el olvido, 
allí estará mi tumba.



El poeta


Espíritu sin nombre,
indefinible esencia,
yo vivo con la vida
sin formas de la idea.

Yo nado en el vacío,
del sol tiemblo en la hoguera,
palpito entre las sombras
y floto con las nieblas.

Yo soy el fleco de oro
cae la lejana estrella;
yo soy de la alta luna
la luz tibia y serena.

Yo soy la ardiente nube
que en el ocaso ondea;
yo soy del astro errante
la luminosa estela.

Yo soy nieve en las cumbres,
soy fuego en las arenas,
azul onda en los mares
y espuma en las riberas.

En el laúd soy nota,
perfume en la violeta,
fugaz llama en las tumbas
y en las ruinas hiedra.

Yo atrueno en el torrente,
y silbo en la centella,
y ciego en el relámpago,
y rujo en la tormenta.

Yo río en los alcores,
susurro en la alta yerba,
suspiro en la onda pura,
y lloro en la hoja seca.

Yo ondulo con los átomos
del humo que se eleva
y al cielo lento sube
en espiral inmensa.

Yo, en los dorados hilos
que los insectos cuelgan,
me mezco entre los árboles
en la ardorosa siesta.

Yo corro tras las ninfas
que en la corriente fresca
del cristalino arroyo
desnudas juguetean.

Yo, en bosques de corales
que alfombran blancas perlas,
persigo en el Océano
las náyades ligeras.

Yo, en las cavernas cóncavas,
do el sol nunca penetra,
mezclándome a los gnomos,
contemplo sus riquezas.

Yo busco de los siglos
las ya borradas huellas,
y sé de esos imperios
de que ni el nombre queda.

Yo sigo en raudo vértigo
los mundos que voltean,
y mi pupila abarca
la creación entera.

Yo sé de esas regiones
a do un rumor no llega,
y donde informes astros
de vida un soplo esperan.

Yo soy sobre el abismo
el puente que atraviesa;
yo soy la ignota escala
que el cielo une a la tierra.

Yo soy el invisible
anillo que sujeta
el mundo de la forma
al mundo de la idea.

Yo, en fin, soy ese espíritu,
desconocida esencia,
perfume misterioso,
de que es vaso el poeta.

Genialidad en estado puro

Rememorando a Bécquer me vienen tantas cosas a la mente...


Sobre la falda tenía
el libro abierto;
en mi mejilla tocaban
sus rizos negros;
no veíamos las letras
ninguno creo;
mas guardábamos entrambos
hondo silencio.
¿Cuánto duró? Ni aun entonces
pude saberlo;
sólo sé que no se oía
más que el aliento,
que apresurado escapaba
del labio seco.
Sólo sé que nos volvimos
los dos a un tiempo
y nuestros ojos se hallaron
y sonó un beso.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Creación de Dante era el libro,
era su Infierno.
Cuando a él bajamos los ojos
yo dije trémulo:
-¿Comprendes ya que un poema
cabe en un verso?
Y ella respondió encendida
-¡Ya lo comprendo!

Duerme


Despierta, tiemblo al mirarte;
dormida, me atrevo a verte;
por eso, alma de mi alma,
yo velo mientras tú duermes.

Despierta, ríes, y al reír, tus labios
inquietos me parecen
relámpagos de grana que serpean
sobre un cielo de nieve.

Dormida, los extremos de tu boca
pliega sonrisa leve,
suave como el rastro luminoso
que deja un sol que muere.
-¡Duerme!

Despierta, miras, y al mirar, tus ojos
húmedos resplandeces
como la onda azul, en cuya cresta
chispeando el sol hiere.

Al través de tus párpados, dormida,
tranquilo fulgor viertes,
cual derrama de luz templado rayo,
lámpara transparente...
-¡Duerme!

Despierta, hablas, y al hablar, vibrantes
tus palabras parecen
lluvia de perlas que en dorada copa
se derrama a torrentes.

Dormida, en el murmullo de tu aliento
acompasado y tenue,
escucho yo un poema que mi alma
enamorada entiende...
-¡Duerme!

Sobre el corazón la mano
me he puesto por que no suene
su latido y de la noche
turbe la calma solemne.

De tu balcón las persianas
cerré ya por que no entre
el resplandor enojoso
de la aurora y te despierte...
-¡Duerme!

Idealizados

Generalmente cuando pienso en el amor, me sucede como a Bécquer. La idea de lo incorpóreo idealizado siempre es mucho más candente, dulce y deseable que cualquier persona de verdad, quizá también por ello las relaciones nunca son tan buenas, porque idealizadas en esencia no cumplen nuestras expectativas y se quedan alejadas de aquello que creíamos o que queríamos que fuera.


-Yo soy ardiente, yo soy morena,
yo soy el símbolo de la pasión;
de ansia de goces mi alma está llena;
¿a mí me buscas? -No es a ti, no.

-Mi frente es pálida; mis trenzas, de oro;
puedo brindarte dichas sin fin;
yo de ternura guardo un tesoro;
¿a mí me llamas? -No, no es a ti.

-Yo soy un sueño, un imposible,
vano fantasma de niebla y luz;
soy incorpórea, soy intangible;
no puedo amarte. -¡Oh, ven; ven tú!

Bécquer.

El arpa.

Del salón en el ángulo oscuro, 
de su dueño tal vez olvidada, 
silenciosa y cubierta de polvo 
veíase el arpa. 

¡Cuánta nota dormía en sus cuerdas, 
como el pájaro duerme en las ramas, 
esperando la mano de nieve 
que sabe arrancarlas! 

¡Ay! -pensé-. ¡Cuántas veces el genio 
así duerme en el fondo del alma, 
y una voz, como Lázaro, espera 
que le diga: «Levántate y anda!»

Bécquer.

con mi dolor, a solas

Olas gigantes que os rompéis bramando 
en las playas desiertas y remotas,
 
envuelto entre la sábana de espumas,
 
¡llevadme con vosotras!
 

Ráfagas de huracán que arrebatáis
 
del alto bosque las marchitas hojas,
 
arrastrado en el ciego torbellino,
 
¡llevadme con vosotras!
 

Nube de tempestad que rompe el rayo
 
y en fuego ornáis las sangrientas orlas,
 
arrebatado entre la niebla oscura,
 
¡llevadme con vosotras!.
 

Llevadme, por piedad, a donde el vértigo
 
con la razón me arranque la memoria.
 
¡Por piedad! ¡Tengo miedo de quedarme
 
con mi dolor a solas!.


Bécquer.

Rima III - Bécquer

Sacudimiento extraño 
que agita las ideas, 
como huracán que empuja 
las olas en tropel. 

Murmullo que en el alma 
se eleva y va creciendo 
como volcán que sordo 
anuncia que va a arder. 

Deformes siluetas 
de seres imposibles; 
paisajes que aparecen 
como al través de un tul. 

Colores que fundiéndose 
remedan en el aire 
los átomos del iris 
que nadan en la luz. 

Ideas sin palabras, 
palabras sin sentido; 
cadencias que no tienen 
ni ritmo ni compás. 

Memorias y deseos 
de cosas que no existen; 
accesos de alegría, 
impulsos de llorar. 

Actividad nerviosa 
que no halla en qué emplearse; 
sin riendas que le guíen, 
caballo volador. 

Locura que el espíritu 
exalta y desfallece, 
embriaguez divina 
del genio creador... 
Tal es la inspiración. 

Gigante voz que el caos 
ordena en el cerebro 
y entre las sombras hace 
la luz aparecer. 

Brillante rienda de oro 
que poderosa enfrena 
de la exaltada mente 
el volador corcel. 

Hilo de luz que en haces 
los pensamientos ata; 
sol que las nubes rompe 
y toca en el zenít. 

Inteligente mano 
que en un collar de perlas 
consigue las indóciles 
palabras reunir. 

Armonioso ritmo 
que con cadencia y número 
las fugitivas notas 
encierra en el compás. 

Cincel que el bloque muerde 
la estatua modelando, 
y la belleza plástica 
añade a la ideal. 

Atmósfera en que giran 
con orden las ideas, 
cual átomos que agrupa 
recóndita atracción. 

Raudal en cuyas ondas 
su sed la fiebre apaga, 
oasis que al espíritu 
devuelve su vigor... 
Tal es nuestra razón. 

Con ambas siempre en lucha 
y de ambas vencedor, 
tan sólo al genio es dado 
a un yugo atar las dos.

Gustavo Adolfo Bécquer

Amor eterno - Bécquer

Podrá nublarse el sol eternamente; 
Podrá secarse en un instante el mar; 
Podrá romperse el eje de la tierra 
Como un débil cristal. 
¡todo sucederá! Podrá la muerte 
Cubrirme con su fúnebre crespón; 
Pero jamás en mí podrá apagarse 
La llama de tu amor.

*

Gustavo Adolfo Bécquer

sábado, 8 de diciembre de 2012

Buenos días

 Navegando entre unas páginas y otras he encontrado dos fotos que me han recordado lo que es un buen despertar hablando en plata. Yo es que soy una dormilona de las buenas, si por mi fuera me pasaría media vida en la cama, y la gran parte del tiempo estaría durmiendo -aunque no siempre porque en la cama se pueden hacer las mejores cosas de la vida jejejeje ya me entendéis- pero bueno... debo reconocer que tengo muy mal despertar, sobretodo en días de fiesta o vacaciones y si es antes de las 12 del mediodía.

Así que cuando he visto estas fotos he pensado... claro, así cualquiera no se levanta de buen humor. Creo que he encontrado el remedio a mi mal humor matutino. En el caso de que me despierten con una estampa similar a las siguientes, yo de verdad que encantada me despierto, os lo juro.


Creo que aquí hay un par de detalles que cabe destacar. En primer lugar tengo que decir que está para comérselo y no dejar ni los huesos, como no, además es mi tipo de chico: moreno, latino, anatomicamente perfecto pero sin ser fibrado en demasía... ay cómo le hincaba yo el diente!
Pero es que además... fíjaos en los bóxers! (No nenas, no me refiero exactamente a eso, que no tengo queja por lo que se ve) Me refiero a la frasecita: Born to be WILD, nacido para ser salvaje... ya en sí es una provocación. Habría que quitarle todo y ver si es tan salvaje como aparenta! Aunque claro... esa faceta de malote es como el lado opuesto a la estampa de tener un peluche husky justo al lado, que le da ese toque inocente y juguetón que tanto nos gusta.... ¿o no? un seductor con toques de ingenuidad y dulzura... se me hace la boca agua xd

Pero bueno.. si esta maravilla de la naturaleza, estirada en una cama con un peluche y una provocación no os había sacado una sonrisa y unos calores, tranquilas, esta foto es aún mejor. ¿Por qué? Pues sencillamente por la pose, los ojos, la mirada, esos labios... ¡esta foto es deseo y calor en su estado máximo! ¿Quién en su sano juicio podría levantarse de mal humor si la primera imagen que ves al abrir los ojos es esta... madre mía, yo me derretiría y ardería en el mismo instante y me lanzaría sobre él como una posesa,  seguramente xd. 


Lo poco que se ve de su cuerpo ya deja ver una maravillosa fisonomía y anatomía de la cual no tengo ningún tipo de queja, como para tenerla madre mía, pero es que además habéis visto bien???? Rasgos latinos definidos, el pelo negro alborotado y un poco largo, los ojos color miel muy expresivos, una mirada insinuante pero dulce, de acabado de levantar parece que te esté incitando!!! y después los labios semi abiertos, que parecen suaves, y esos gestos con las manos... el collar negro, la barba de tres días, la cara de sueño... es como un niño grande que se hace el interesante... la falta de chopped nubla el entendimiento, por dios, qué mal estoy! 

Pero bueno... creo que sería una magnífica cura para los malos despertares, en especial el mío, así que si podéis regalarme algo así os lo agradeceríamos tanto yo como mi madre, que siempre se queja de mi mal carácter matutino. Se aceptan sugerencias y otras opciones para este mal incurable que me persigue desde que nací... yo lo que pasa es que vista esta cura, creo que no voy a querer otra... xD

Nada, dejo ya las bromas y sólo deciros que espero haberos sacado una sonrisa!
Un beso

viernes, 7 de diciembre de 2012

4 razones para ver 'Pequeñas mentirosas'

La verdad es que estoy enganchada a Pequeñas Mentirosas, es una serie que me gusta.
Me gusta la trama, los personajes, la manera de narrarlo... aunque a veces me ponen negra.
Odio a Alysson, la odio con toda mi alma porque conocido a muchas como ella,
yo sería algo así como Hannah cuando aún era gorda, aunque ni la mitad de guapa... pero parecido.

Y bueno, creo que estas fotos os darán 4 buenas razones para verla,
más allá de la trama, personajes e historia, que es muy buena y lo podéis leer en cualquier parte.

1. TOBY


2. CALEB



3, EZRA



4. JASON







Son una monada.. :) En la serie mi preferido es Caleb, 
aunque físicamente Jason es el que más me gusta.



jueves, 6 de diciembre de 2012

soñar contigo

Hace ya muchos días que casi sin querer sueño contigo. Me marcaste cuando te vi por primera vez en Febrero y la primera vez que me miraste a los ojos y sonreíste me rompiste los esquemas. Cada segundo que he pasado escuchándote, conversando, se ha ido convirtiendo en una especie de tesoro para guardar, para no olvidar. Y el inconsciente a veces es muy divertido... así que casi sin darme cuenta te has ido convirtiendo en personaje recurrente de mis sueños.

Recuerdo la primera vez, jugando un partido de futbol y echándonos unas risas, como si fuéramos amigos desde niños... luego recuerdo cuando fuimos a la boda de mis primos y apareciste en traje, de un gris precioso, con una corbata lila y una sonrisa en los labios. Recuerdo lo bien que te quedaba y lo mucho que me hiciste reír, y como después me dijiste: 'Acaso no está bastante claro lo que siento por ti?' Aquello sonaba a gloria aunque fuera simplemente un sueño. Fue la primera vez que me diste un abrazo y me besaste en la frente, miré tus ojos y cuando respiré hondo para acercarme a ti sonó el despertador. Después otro día  simplemente caminábamos por Barcelona, dando una vuelta, como dos enamorados charlando, y me sentía completa al estar contigo. Paseos, miradas, sonrisas, abrazos... hasta hoy.

Hoy éramos pareja, todos lo sabían, y estábamos en un campo de fútbol, haciendo el idiota, para variar. Supongo que me agarro a eso porque creo que es lo único que nos une. Y yo quería vacilarte tirando una falta desde lejos, una de esas que siempre se me han dado bien, pero al estar en una pista de asfalto me resbalaban las bambas y pedía unas botas de tacos. Tú me las traías sonriendo, como retándome, y yo me las ponía mientras estiraba los calcetines y ataba los cordones. Tú te acercabas a darme un beso y yo te hacía la cobra y te besaba en la mejilla, así que ponías cara de enfadado mientras te reías. Nos hacíamos tonterías hasta que al final nos quedábamos mirando y me decías ¿vas a besarme o no? Así que yo cerraba los ojos haciéndome la fuerte y te decía, ahí estoy, haz lo que quieras y tú me dabas un beso en la frente, pero entonces bajabas y sentía tu respiración frente a mí, y el corazón me latía tan rápido... dejaba de respirar, sentía tus labios acercándose y, me rozaban suavemente, dulces, como he imaginado siempre, y cuando yo movía mis labios para apresar los tuyos te alejabas sonríendo y decías no te embales que estoy esperando a que me marques ese gol yo te miraba indignada, pero me reía. Me dabas un beso fuerte en la mejilla y me mirabas a los ojos... y iba a robarte un buen beso, uno de verdad, cuando mi madre ha abierto la puerta diciéndome que era hora de levantarse.

Siempre te me escapas... y a cada día deseándolo es peor.

miércoles, 21 de noviembre de 2012

Raoul Bova

HE aquí un recopilatorio de fotos de mi ideal latino #2, 
RAOUL BOVA!








No se puede ser más sexy... por el amor de Dios.

miércoles, 14 de noviembre de 2012

El ideal 'latino'

El otro día veía unas series y comentaba con mi madre sobre los hombres y el ideal de belleza, que más o menos se ha mantenido durante toda la historia. Cuando miramos obras de arte desde la antigua Grecia los hombres "buenorros" -por decirlo claro y fácil- son siempre iguales, con los músculos delineados, el pelo un poco largo, con sus honditas, ojos grandes y una altura media. Siempre hemos buscado el mismo tipo de "macho" a lo largo de toda la historia, el ideal masculino apenas ha padecido cambios, muy al contrario de los ideales femeninos, que parecen una montaña rusa.

Ellos han sido guapos toda la vida. Un hombre de altura media, que se cuide y tenga -por genética- una cara más o menos simétrica que vaya acompañada de ojos grandes y buena sonrisa, es guapo. Nosotras lo tenemos mucho más complicado. Que si más delgada, que si mas gorda, más blanca, más morena, que si pelo rubio, que si pelo moreno, liso o ondulado, con más curvas, con menos curvas... aunque bueno, yo creo que igualmente el ideal de hombre se ha mantenido en lo que se refiere al arte y la moda; el ideal de mujer también se ha mantenido, salvo que no en público sino en privado. 

*GABY ESPINO. Esto es una mujer increíble, para mí, y no usa una 36 precisamente.

Opino, sinceramente, que lo que los hombres en su casa y en su mente opinan de: mujer 10, siempre ha sido el mismo tipo de mujer. Una mujer de bandera, con curvas, con carisma, agraciada pero ante todo graciosa, más interesante por su mirada que no por una belleza canónica. Igualmente, creo que la delgadez, por muy de moda que esté, nunca suplantará el deseo que provoca el cuerpo voluptuoso de una chica como puede representar Beyoncé. 

Pero bueno, volviendo al tema de la belleza masculina, estábamos el otro día parlamentando sobre ella y sobre ciertos hombres, cuando yo comenté que a mí como los hombres mediterráneos, hispanos, latinos o como quieras llamarlos no encuentro ninguno. Es verdad que a veces el exotismo de ciertos asiáticos, algunos negros o un par de indios americanos te llama la atención; incluso la gracia de los rubios de 2 metros de los países nórdicos, pero yo no sé si es por dónde nací o por degeneración nata que como un hombre bien plantado de pelo oscuro y rasgos latinos no hay nada en el mundo. 


Aquí el queridísimo italiano Daniele Liotti. ¿qué mas se puede pedir en un hombre? Aquí aún parece que tiene un color de cabello marrón clarito, pero lo hemos visto muchas veces con un moreno más oscuro y la verdad es que está igualmente arrebatador. Sí, es cierto, en cuanto a guapura en sí tiene una cara casi perfecta, pero es que además tiene los ojos muy expresivos y una gran sonrisa, acompañada de ese pelo semi ondulado, los rasgos y el cuerpazo... es que ya no hay nada más que decir.


Aquí haciendo de Felipe el hermoso en Juana la Loca, que realmente os la recomiendo si aún no la habéis visto, porque además de ser una buena película -en lo referente a historia- este hombre es uno de los protagonistas y vale la pena verla sólo por verle a él vestido de época y con ese pelo largo... ¡pa' comérselo!


¿Y aquí? No tengo ni idea de qué película o obra de teatro es, pero está muy sexy con el pelo un poco más corto, la verdad. Aquí se pueden apreciar muy bien sus ojos... marrones tirando a verde, muy grandes, y con la barba más formada la verdad es que no está nada mal. Agudiza las facciones y aunque se le notan los añitos está de muy buen ver, ¿o no?



Y el porte? La verdad es que cuando se ve a un hombre con americana, ya sabemos de qué tipo de persona estamos hablando. La manera de caminar, de poner los hombros, de mirar... parece mentira lo bien que le queda el conjunto de los tejanos desenfadados con la americana... y esa mirada fija deja tonta a cualquiera.



Y para finalizar, os dejo con esta maravilla. Un primer plano en tono su esplendor de nuestro amigo italiano, con el pelo ciertamente más oscuro, que hace que sus ojos se vean más claros y más grandes... tiene pinta de romano -en lo histórico me refiero- y con ese pelo y esos rasgos, no me digáis que hay ideal de hombre más cercano a la perfección que este... vamos, imposible. Tengo una especie de ránking de 'latinos' preparado para demostrar mi percepción del mundo masculino, yo es que soy una ferviente defensora del hombre mediterráneo moreno con rasgos masculinos y ojos grandes :)

Un besazo

momentos


martes, 13 de noviembre de 2012

RARO


Supongo que siempre he sido rara, diferente, "especial". Pero la gente, cuando eres así, siempre acostumbra a llamarte raro. Diferente queda mejor y "especiales" son aquellos que son buenos, aquellos que se pasan de la línea en sentido positivo, los incomprendidos y que somos contrarios a la mayoría somos raros, además muy despectivamente llamados en ocasiones.

Es difícil ser raro, sobretodo cuando aún eres un niño y no entiendes las cosas, pero ahora, ya de adulta la verdad es que me alegro de haber sido rara y quiero seguir siéndolo siempre. Me gusta ser una persona que prefiere un libro a una serie típica, me gusta ser alguien que disfruta sentada en un bar con un café y unas sonrisas, antes que un cubata en una discoteca un sábado por la noche -aún teniendo 20 años-; me gusta ser una friki de Harry Potter, de ESDLA o de QAF -que muchos no saben ni lo que es-.; me gusta ser una merengue futbolera en plena Barcelona; me gusta preocuparme de la política e intentar participar de ella en un tiempo en que la gente no se preocupa de estos temas, que considero muy importantes; me gusta cocinar como una loca y ser detallista con la gente a la que quiero aunque en el 99% de los casos ellos no entiendan la relación del mismo modo en que yo la percibo; me gusta ser una sabelotodo insufrible que intenta día a día aprender más y más, conocer, viajar... me gusta ser una enciclopedia que no quiere vivir en la ignorancia por el resto de su vida aunque sepa de antemano que no va a conseguir jamás saber ni el 1% del saber total; no me arrepiento de saber escribir bien y hablar con propiedad, y me molesta en demasía cuando la gente se cabrea porque los corrijas: no te estoy plantando que sé hablar mejor que tú, intento ayudarte para que mejores, como me gustaría que lo hicieran conmigo!; me gusta escribir relatos eróticos e inventarme historias sobre mil cosas, aunque luego nadie las lea; me gusta ver documentales, oír debates, ir al teatro, a los museos... No sé, en definitiva, no es que me guste ser como soy, es que soy así, y hay cosas que no puedo cambiar y no quiero arrepentirme de ser como soy. Sé que muchas veces puedo caer mal, tengo mal pronto o mal carácter, que doy imagen de muchas cosas, pero sólo soy una cría que está creciendo y que quiere su trocito de mundo dónde ser feliz, ¿tan difícil es?

Soy rara, ¿qué le voy a hacer?

jueves, 8 de noviembre de 2012

toque de solitaria


La verdad es que a veces van bien este tipo de momentos.. el otro día tener unos minutos en Badalona, ante el mar, la verdad es que me fue muy bien. Reconozco que soy una persona muy complicada, y necesito sentirme querida y respaldada por la gente que quiero, pero necesito mucho espacio para mí, sobretodo en los malos momentos. Cuando tengo un mal día normalmente tengo ganas de soltar muchas cosas y de despotricar, o sino, pongo cara de pocos amigos, malas contestaciones y deseo de salir huyendo y olvidarme del mundo. Por eso mismo en muchas ocasiones prefiero callarme y alejarme de todo, para no hacer o decir cosas de las que luego me arrepiento, aunque eso en ocasiones no es posible.

Por una parte, reflexionar tanto es peor, bastantes rollos tengo yo por sí sola, como para darme tiempo para profundizar en ellos, pero lo necesito, y en ocasiones lo hago demasiado poco. Si de vez en cuando tomara las riendas de mi vida y me acercara al Tibidabo o al mar, que son mis dos lugares preferidos, creo que estaría mejor. Quizá a llorar, quizá a replantearme las cosas, quizá a sopesar diferentes opciones... pero esos momentos de soledad y de tranquilidad, simplemente viendo el mar, o una vista, o dando un paseo largo son necesarios. Con mi carácter si no me diera momentos de pausa acabaría explotando sólo de los momentos de rabia, contradicciones, decepciones, ocasiones perdidas...

En el fondo de mi alma, tengo cierto toque de solitaria.

martes, 6 de noviembre de 2012

Escribir como respuesta


Muchas veces he pensado en esta especie de "don" que tengo a la hora de escribir. No sé hasta qué punto soy buena en lo que hago, pero en general a la gente le gusta lo que escribo y a mí me hace feliz hacerlo, supongo que con eso es más que suficiente.

No recuerdo exactamente en qué momento empecé a entender la escritura como un medio de vida, como una necesidad más que un hobby, pero sé que escribir es parte de mí, y muchas veces siento ese mono que tienes con el tabaco o el sexo, cuando paso demasiados días sin darme unas horas ante una hoja en blanco. Sé que muchos no lo entenderéis, pero para mí una hoja en blanco, un buen vasó de té o un café bien cargado, un bolígrafo y una sala iluminada y en silencio, es casi un regalo.

En cuanto a la frase de la fotografía "cuanto más duele, más inspira" simplemente me reitero a lo que se ha dicho en mil ocasiones. Los mejores escritores de la historia han tenido vidas muy duras, han sufrido y han llorado como nadie, cosa que les ha dado tinta como para llenar mil páginas. Ese dolor, ese sufrimiento, las experiencias y los sentimientos que han tenido que soportar, es lo que los hace diferentes al resto, lo que le aporta ese punto mágico que sólo tienen los más grandes. Supongo que habrá de todo, pero siempre se dice que de los grandes sufrimientos es de dónde el hombre ha sacado las más bellas frases de amor, porque quien no ha amado con todo el corazón no ha vivido.

Supongo que por eso tengo cierto toque interesante en mi escritura -o eso dicen-. Mi vida no ha sido un camino de rosas, por suerte quizás, ya que eso me ha enseñado mucho y me ha hecho como soy; y todo lo que he tenido que pasar desde muy niña lo tengo grabado a fuego en mi piel, quizá por eso escribir sobre amor, sufrimiento o dolor me resulta fácil. Quizá eso acabó por acrecentar mi rama más idealista, romántica y cariñosa; a la par que surgían de mí los monstruos más negros que nadie haya podido imaginar, en el fondo yo también tengo mi vena macabra, yo también puedo ser mala y cuando quiero serlo soy un infierno. Nunca me quedo a medias, no sé querer a medias, pero tampoco odiar a medias. Esos sentimientos tan fuertes y tan puros, sin contemplaciones, quizá son los que aportan a mi pluma esa garra que antes no tenía... y que quizá con el tiempo se esfume. Yo sólo sé que plantarme ante una hoja en blanco y despedazar mi alma con lágrimas y veneno me hace feliz, y seguiré haciéndolo hasta que eso se acabe.

las sonrisas


Y pensar, ojalá sonría por mí...

(L)


O soñar con ella día sí y día también.
O pensar sin querer en situaciones que podrían ocurriros si...
Es demencial, y pesado, pero me hace sonreír cada día.

,


Lo malo es que, ¿y si no sabes si le gustas o no?
Ni siquiera me he dado la oportunidad a mí misma de reconocerlo... de decirlo.
Lo mío no tiene remedio xd

quererte...


¿Por qué es tan difícil querer a alguien?

Supongo que hablo por hablar, porque ni siquiera he tenido agallas de darle siquiera una señal de qué me gusta, tengo tanto pánico a que me diga que no, que prefiero seguir siendo invisible. Aunque todo me resulta difícil, porque sonrío cuando me habla, pienso en él, sueño con él... y así como voy a cambiar las cosas, así como voy a seguir adelante? 

Todos me dicen que de un paso adelante y lo intente, que le diga lo que siento y que sonría. Pero es que ¿y si dice que no? ¿y si se ríe, si me da largas? No sé, no estoy preparada para ello todavía. Necesito un poco más de confianza o alguna señal que me dé ánimos, un momento en el que sienta que sí, que hay alguna posibilidad de un futuro en común.

jueves, 1 de noviembre de 2012

sigue doliendo

El otro día esperaba al tren, con una amiga, con una persona que me hace sonreír y con la que me encuentro muy a gusto. Acabábamos de hacer una entrevista sobre los payasos de hospital y nos encontramos con un chico la mar de agradable que nos dio toda la información que necesitábamos. Entre una cosa y otra, acabó surgiendo el tema de mi padre y me vi envuelta de nuevo en muchos recuerdos que me destrozan una vez y otra, cada vez que los rememoro.

Tengo 20 años y este diciembre hará 3 años que el protagonista de la mayoría de mis pesadillas abandonó el primer plano de mi vida, se fue, pero sigue aquí, muy presente. Sé que muchos debéis pensar que parte de mi dolor me lo causo yo sola, que no sé pasar página, que tendría que olvidarle... pero no os podéis imaginar lo jodidamente difícil que es todo esto. Hace ya 3 años que se fue y muchas noches me despierto sudada, medio gritando, con los ojos llenos de lágrimas y tengo que acercarme a la habitación de mi madre para ver que mi padre ya no está, sólo para recuperar el aliento y poder respirar tranquila. Por mucho que lo intentéis esto no puede entenderse, es algo que hay que vivirlo para poder sentirlo, para poder ver hasta qué punto te destroza por dentro. Tengo apoyos muy grandes y fuerzas que tiran de mí, soy una persona que ha tenido mucha suerte con la familia y los amigos, y cada día doy gracias por ello, pero no es suficiente. Lo siento pero nadie podrá suplir nunca el pilar que me falta: yo no tengo padre. No tengo a nadie que cumpla esa función, no tengo nada más que mi madre, para lo bueno y para lo malo. Y cuando ella tiene un mal día y me dice con toda su mala leche que no sabe porque sigue viviendo si no hay nada aquí que valga la pena tengo ganas de desaparecer. Sé que me quiere, que me quiere más que a nada en este mundo, pero me destroza, y no puedo correr a los brazos de mi papi, porque sólo hay un vacío enorme, un lugar que nadie puede ocupar y que la niña que soy sigue pidiendo a gritos. ¿Por qué a mí? ¿Por qué? ¿Qué hice mal?

Y puede que sea verdad que tengo que dejar de hacerme esas preguntas tontas y seguir adelante, olvidar el pasado y aprovechar el futuro. Sonreírle a la vida. Lo intento, y a veces lo consigo, pero no soy de piedra. Me he hecho a mí misma como una persona fuerte, siempre rígida y con mucho carácter, con unas ideas muy claras y a veces demasiado prepotente o sabelotodo. Quizás, no soy perfecta, nunca lo he sido y nunca lo seré. Pero en el fondo, soy débil, muy débil, y todo me duele y me afecta, y me encuentro hecha pedazos sin nada que hacer. Me veo como la hermana mayor de todo el mundo, incluso la mami, y no encuentro un resquicio en el que poder ser esa niña pequeña llorona que sólo quiere que la quieran. Me siento juzgada, a todas horas, quizá puse el listón muy alto y ahora nada es suficiente. Sólo quiero un abrazo, un "te echo de menos" un " eres importante para mí", un te quiero de verdad. Algo más que una amistad por costumbre, algo más que sonrisas, no sé por qué pero me siento sola y tengo miedo.

Y si con las amistades no fuera suficiente, está el amor. Soy patética, tengo tanto miedo al rechazo que apenas me atrevo a decirle algo más que "Hola". Y me imagino mil situaciones a su lado, pero no soy capaz de hacerlas realidad, me aterroriza su reacción, porque ¿qué podría ofrecerle yo como para qué me eligiera? En momentos así me acuerdo de las películas, cuando papá te abraza y te dice que ningún chico será lo suficientemente bueno nunca para su niña, y te da ánimos y fuerzas, porque tú vales mucho. Pero yo me acuerdo del mío, me siguen sonando en mi cabeza sus palabras "Quién te va a querer a ti, si no vales nada" y aunque no son verdad, yo muchas veces las encuentro sinceras. Nunca fui suficiente para él, nunca. Yo sólo quería que me quisiera, como soy, que me cuidara y me consolara cuando llegaba destrozada a casa, solo quería que fuera mi papi y me siguiera meciendo en sus piernas mientras me cantaba... sólo quería tener a mi padre. Y ahora cada vez que veo una película, una serie, leo un libro o escucho una conversación en cualquier sitio, tengo que tragar saliva y contenerme para no ponerme a llorar, porque sigo destrozada y no puedo remediar sentirme así. No hablo nunca con nadie del tema y fuera de mi habitación, cuando estoy a solas, no lloro... sólo me río y le resto importancia, pero sigue doliendo. Nunca deja de doler.

Camila - De Que Me Sirve La Vida

jueves, 4 de octubre de 2012

maravillosa ideología

Ya no puedes estar tranquilo ni en tu casa. Eso es lo que muchas veces me pasa por la cabeza con la de cosas que están pasando últimamente... por suerte o por desgracia casi siempre me acabo poniendo en el margen de las corrientes contrario a la mayoría de gente que me rodea o a la mayoría que tiene voz. ¿Lo hago a posta? Pues no, sinceramente, lo hago como respuesta a mis ideales, pensamientos y sentimientos, única y exclusivamente. No es una manera de tocar las narices, ni de destacar, ni de ser protagonista... es simplemente lo que soy.
¿Qué pasa con ello? Pues que te tienes que pasar el maldito día lidiando con el mundo. Si hablas porque hablas, si te callas porque tienes la sensación de que te va a salir una úlcera en el estómago de tanto reprimir lo que piensas. Si les dices lo que piensas, te dicen que no los entiendes; si te cabreas porque ellos no ponen  ni una chispa de interés en comprenderte, te dicen que no es lo mismo... vamos, una maravilla.

lunes, 1 de octubre de 2012

Crònica Levante Las Planas - Espanyol


Victòria històrica del Levante Las Planas davant l’Espanyol (1-0)

Les locals aconsegueixen la primera victòria a casa donant la sorpresa de la jornada davant un dels equips més forts de la Lliga

La quarta jornada enfrontava dos equips en posicions molt diferents: les d’Albert Sánchez arribaven després de dos derrotes consecutives disposades a tot, ja que no tenien res a perdre. Les de Luis Carrión volien continuar la ratxa de victòries i mantenir la porteria a cero, lluitant així per les primeres posicions a la Lliga amb l’Athletic i el Rayo. Un partit on les visitants eren segurament clares favorites, però que ha acabat amb un resultat final molt diferent al que estava previst.

La primera part ha començat amb dos equips clarament posicionats, lluitant per la pilota i sense oferir ni un espai, ni un pas. Però a vegades els errors son la clau dels partits, i avui la portera blanc-i-blava ha estat protagonista sense voler-ho al no refusar una pilota pròpiament fàcil de Sonia que ha significat el primer i únic gol. Al minut 6 tot es posava de cara per les locals, però alhora veien com les contràries començaven a tirar del partit per donar la volta al marcador. Pam, la portera vermella, ha tingut treball i ha salvat dos ocasions clares, ajudada en moltes ocasions de la defensa, que avui ha fet un bon paper. Paula Nicart i Eve han marcat la diferència, amb seguretat i ben posicionades han tingut a ratlla les davanteres visitants. Semblava que l’empat era qüestió de minuts, quan al minut 27 Monforte ha protagonitzat una jugada dura on ha estat expulsada. Canviava el guió del partit, que semblava adormit fins al descans.

La segona part ha donat una nova opció: les vermelles volien sentenciar i les blanc-i-blaves volien guanyar el partit. Amb una jugadora menys, s’han vist més espais i menys joc filat i tranquil, hi havia molta velocitat i es podria dir que certa inquietud al joc visitant. Estaven accelerades, sense visió de joc, i amb pilotes llargues o contraatacs s’endinsaven amb massa rapidesa a l’àrea rival i es trobaven amb el mur defensiu local. La defensa llevantina recuperava la pilota i començava el joc, que es filava per banda amb Evita i Sonia, i posteriorment amb Afra, i com a referència en punta Carri o Judith. Tot i les ocasions, als dos equips els hi ha faltat efectivitat en la consecució de les jugades, i han tingut un bon partit en consistència defensiva. Els últims 15 minuts han donat un partit totalment trencat, frenètic, on la pilota anava d’un camp a l’altre quasi sense sentit, amb un Espanyol gairebé febril que amb pilotes llargues intentava sorprendre a Pam i almenys aconseguir un empat. No hi ha hagut temps per a més, 1-0 ha estat el resultat final.

Es podria resumir el partit en dos “errors”: el gol de Sonia (amb l’error de la portera visitant) i la expulsió de Monforte; i una constant, joc intens amb bones ocasions i unes defenses ben posicionades.  Una victòria molt important pel Levante, que aconsegueix una visió positiva de cara a la pròxima jornada on s’enfrontarà també a un dels millors equips de la Lliga: el Rayo. I un cop d’atenció per l’Espanyol, que segueix en una bona posició tot i la derrota, i rebrà el Sevilla a la pròxima jornada.

Fitxa del partit:
Levante Las Planas (1): Pam; Paula, Cristina, Bel, Ali, Evita (Joanna, 87), Sonia (Afra, 69), Andrea, Eve, Carri (Judith, 74), Rocío.
RCD Espanyol (0): Mariajo, A. Pereira (Serna, 45), Marta Torrejón, S. Matías (Claudia, 82), Mari Paz, Vanessa G, S. Monforte, Débora, Meseguer, S. Vilanova, Brenda (Willy, 65).
Árbitre: Sales Font, va amonestar Cristina (LLP), Carri (LLP) y Meseguer (RCDE). Va expulsar Monforte (RCDE) amb tarjeta vermella directa
Gols:
06′  1-0  Sonia

sábado, 29 de septiembre de 2012

No importa

Hay días en los que te levantas y te das cuenta de que tienes frentes abiertos en todos los flancos de tu vida. No importa si estás en casa, en la universidad, con tus amigos más cercanos, en los conocidos e incluso en tu blog. Parece que todo lo que haces o dices esté siendo revisado, inspeccionado, criticado... pues nada, cerremos la boquita y sigamos sonríendo como si no pasara nada. ¿Qué más da? ¿A quién le importa?
Hablo mucho y en muchas ocasiones no digo nada, o mejor, aunque diga algo aquello no cambia nada, ni importa, ni afecta, ni queda... entonces, ¿para qué? En demasiadas ocasiones estás en medio, en tierra de nadie, entre dos flancos en que ninguno de los te quieren, porque no formas parte de ninguno de ellos. En los peores casos estás sencillamente enfrente, eres la oposición, el contrario, el enemigo. Y por mucho que creas en tus ideales y pensamientos, es agotador. Es agotador vivir siempre a contracorriente, a expensas de todo aquello que digan, piensan, critican... todo el mundo tiene derecho a opinar sobre tu vida, sobre tus actos, sobre tus decisiones... pero no importa, nunca importa.

Y hoy no tengo ganas, ni ánimo, ni estómago para más. Hay cosas buenas, maravillosas y agradables que están en mi vida y que me hacen feliz; y cosas que después de muchas veces acaban por cansarte, por deprimirte, colmar tu paciencia, tu ánimo y tus ganas. Estoy harta de mi supuesta personalidad, de mis supuestos defectos, de mis jodidas mierdas... soy como soy, como todos, y ya. Si no te gusta, no me mires, ni me sigas, ni me hables... no habrá gente en el mundo para tener que aguantarme a mí. Lo que está claro, es que yo no voy a cambiar, ni por ti ni por nadie. No lo intentes, no sucederá. O lo tomas, o lo dejas, pero se acabó de tanta tontería.

martes, 18 de septiembre de 2012

RM 3 - 2 MCity



Real Madrid 3 - 2 Manchester City

Esto es la Champions, simple y llanamente. Un partido de locura, con muchos goles, muchas ocasiones -especialmente blancas-, una remontada épica, personajes importantes, grandes paradones... la verdad es que he sufrido, como buena merengue, pero tenía fe en mi equipo :)

Hala Madrid!

jueves, 13 de septiembre de 2012

El 'amore'

Bueno, pues, aquí estoy de nuevo, abriendo mi corazón a este mundo virtual. ¿Quién me iba a decir que casi acabaría por reemplazar mi querido diario por esta página? La verdad es que no me lo hubiera imaginado nunca... pero mira, pasó. Apenas nadie lee lo que escribo, y los que lo hacen, no me conocen y a veces encuentran cierta ayuda en mis palabras o cierta similitud, y eso me hace bien. Lo he pasado mal, en muchas cosas, y la vida me ha dado oportunidades para mejorar y golpes para hundirme, pero aquí estoy.

Hoy, vuelvo a este sitio a seguir con mi difícil vida "amorosa". Durante demasiado tiempo estuve estancada en una persona que no me hizo ningún bien, y ahora que se cayó la venda y veo de nuevo, la verdad es que las cosas también son complicadas. ¿Por qué? Pues porque no tengo seguridad, estoy llena de miedos, de ansiedad, ideales... tengo pánico a caer de nuevo, pánico a sufrir y así las cosas nunca van a ir bien. Él forma parte de mi pasado, y la vida me ha llevado a conocer a otra persona, que aunque no sé cómo ni cuándo me está empezando a volver loca. Supongo que todo empezó como una tontería, era un chico guapo, atractivo, "compatible" conmigo, mayor -tiene 25, tampoco es que me saque 20 años-... y no sé, era como la broma de ligarse a un chico "potente". Pero las cosas fueron cambiando con los días, y ahora, sonrío cada vez que le veo como una idiota, le echo de menos, pienso en él a menudo... sólo quiero conocerle, tener la oportunidad de saber cómo es, qué le gusta, qué le hace feliz... pero me da pánico hacer algo, decir algo. No sé, tengo la casi absoluta certeza de que si existe en mí algún tipo de sentimiento que está naciendo, éste no aparecerá por su parte y no quiero pisar un terreno que se hundirá a mis pies. ¿qué narices podría ofrecerle yo a alguien como él? Por dios, pero si es el tipo de chico que hace que las chicas se giren por la calle! Sólo hace falta ver la mirada y las contestaciones de mi familia y amigos para saber lo que realmente piensan. Todos eluden el comentario y dejan el tema, porque qué, qué me van a decir, que es un sueño imposible y que él no se va a fijar en mí? Tranquilos, casi lo tengo asumido, soy consciente de ello, aunque me iría bien quizá que alguien tuviera narices a decírmelo. Pero no... a todos nos gusta jugar a la sociedad buena en la que no importa el físico, y los valores del interior son los que cuentan. Vamos... puedo leer en cualquiera que pensáis que estoy aspirando a "demasiado", y bueno, quizá lo sé, quizá lo tengo claro, pero me sigue haciendo sonreír pensar que ojalá él fuera la excepción y ojalá pensara que yo tengo algo interesante que ofrecer a alguien. Ojalá alguien encontrara mágica mi sonrisa, o inocente mi manera de ser, o gracioso cuando me pongo nerviosa y me pongo a hablar como una loca. Ojalá alguien viera más allá de lo que "se supone" que soy, para darme una oportunidad de demostrar lo que realmente tengo.

Ojalá me dejaras un minuto para decirte lo feliz que me hace mirarte a los ojos y verte sonreír. Ojalá tuviera el valor para decirte que querría estar ahí contigo, para lo que necesites, para reír y para llorar, para escucharte, para alegrarte. Ojalá vieras algo en mí que quizá ni siquiera yo veo. Ojalá y esto no fuera una mera historia de sueños, y pudiera vivirla contigo'

martes, 11 de septiembre de 2012

Arte Contemporáneo

Simplemente, una pequeña reflexión con la que seguro, muchos, no están de acuerdo.

Por cosas de la vida he tenido que estudiar arte tanto en el Bachiller como en la carrera, y por desgracia, el único arte que he tenido que "aprender" en todas las veces ha sido el arte nuevo, contemporáneo. Debo decir que me gusta la pincelada nueva de Cézanne, de Manet, de Monet... y que el fauvismo, simbolismo y expresionismo alemán, sobretodo de Franz Marc, me gustan. Además de Much y su 'grito', que me provoca una sonrisa cada vez que lo veo.


Uno de mis cuadros preferidos en el mundo es La noche estrellada de Van Gogh, la verdad es que no sé por qué, pero lo encuentro muy mío, me hace sentir como en casa. No obstante, la mayoría de vanguardias y sus referentes casi que me ponen enferma. He tenido que leer y estudiar esto en muchas ocasiones, des del punto de vista teórico, con personas como Ortega y Gasset que hablan del nuevo arte; des de un punto de vista teórico plástico, con la explicación de cada movimiento; y des de un punto de vista plástico como aprendizaje de obras y más obras, complementadas por época y biografía del autor. Lo siento, la verdad, sigo sin encontrarle la pizca de gracia.



En general, lo que más me molesta es que quieran compararme estas novedades con la pintura y el arte de toda la vida. Querer meter en el mismo saco un Rafael o un Velázquez con un Miró o un Rothko me parece abominable. Lo siento mucho, pero con algunas de mis amigas, siempre decimos que "Arte es aquello que yo no puedo hacer en mi casa con un pincel y un lienzo", y lo siento mucho, pero pintar un cuadro de azul y poner una gota negra en una esquina lo sé hacer yo con los ojos cerrados. No hablemos ya de los cuadrados enormes de Rothko; las ambolias mentales de Pollock o los maravillosos fondos cuadriculados de Mondrian, al que dentro de lo que cabe, puedo ver.

El arte por el arte. Hacer que no veamos que hay en el cuadro, sino el cuadro como elemento en sí mismo. Revolucionar la noción de arte y su cultura; reivindicando la obra como único protagonista, dejar de ser una fotografía o representación del mundo, para ser algo en sí mismo.


Lo siento, pero no entiendo ni me interesa aprender esta percepción del arte. Considero que a base de unos pocos se ha glorificado a otros, y se habla de cosas que nadie entiende. En general no creo que nadie encuentre sentido a los cuadros de Miró a Tapies, no son como los de Dalí que muchos son interesantes por la de cosas oníricas que suponen. No, estamos hablando de rallas, rayajos y puntos puestos por doquier. Luego los hay, como Ortega, que te dicen que el arte nuevo es culto, y es por ello que la peble ignorante no lo entiende, que por eso no le gusta. Entonces entras en estado de risa histérica, y dices, cualquier niño o persona 100% ignorante encuentra arte y belleza en la capilla sixtina o en el david de miguel angel. Poco importa si sabe explicar algo, pero lo encuentra bello. Entonces, ¿realmente hay que tener una cultura para entenderlo o es que es un arte que nadie entiende porque no tiene una razón lógica?


Yo me decanto por lo segundo, a un a riesgo de saber que voy a contracorriente. Considero que el arte como tal murió con todas estas novedades fantasmagóricas que olvidan el "algo" que tiene la pintura renacentista o el barroco, para centrarse en figuras geometricas sin sentido o en líneas porque sí. Antonio López es contemporáneo, o Alyssa Monks, y ellos sí saben hacer cuadros. Han evolucionado, ya no pintan religión o mitología, pero siguen emocionando con sus obras, al menos a mí me emocionan. Octavio Ocampo, un surrealista sudamericano consagrado, hace verdaderas maravillas con un pincel y no por ello es menos artista o menos contemporáneo, simplemente no olvidó el elemento importante en el cuadro: decir algo más, mostrar algo más.

Muchos dirán que el nuevo arte dice cosas, muchas cosas, pero en otro lenguaje. Que ha cambiado el significado y que con la llegada de la fotografía, el arte por necesidad debía evolucionar a otro ámbito para no perecer. Lo siento, pero no comparto esta opinión. Considero que fotografía y arte no vand e la mano, aunque en su momento sí lo fueran. La magia que tiene un artista al saber pintar exactamente una cosa como si fuera una fotografía no tiene parangón, no tiene explicación más allá de la palabra: genio.

Os dejo con una pequeña representación de lo que para mí es: Arte contemporáneo.











SOBRE EL CONTENIDO

No se permite la reproducción total o parcial y en ningún soporte y para fines comerciales, de ninguno de los textos de esta página, sin que medie la autorización del autor. Los textos de esta página son para uso personal de su autor, y en caso de que terceros los utilizaran total o parcialmente en cualquier publicación venal (bien virtual o por cualquier otro medio presente o futuro) se citará siempre la autoría y la fuente original, creando si fuere posible, un vínculo a la misma.Todo el contenido literario de este blog, salvo indicación expresa que se haga, es propiedad de Neus Cámara Gutiérrez.2009.